6 کتاب سینمایی که از 6 منتقد بزرگ تاریخ سینما باید بخوانید - وبلاگ هلو

به گزارش وبلاگ هلو، ادبیات سینمایی از زمان شکل گیری هنر هفتم، فراز و فرودهای زیادی داشته است. اصلا در طول این نزدیک به 125 سال، خود سینما آن قدر دستخوش تغییر شده که نوشتن درباره آن را هم نیازمند به تغییر رویه ها و تغییر ایدئولوژی ها و بازنگری های مداوم نموده است. اما در این میان هستند کسانی که چنان تار و پود این هنر راشکافته اند و وارد لایه های پنهانش شده اند که با گذر سال ها، هنوز هم نوشته هایشان قابل استناد است و نمی توان از آن ها گذشت. همین موضوع ما را بر آن داشت که فهرستی از 6 کتاب سینمایی نوشته شده به وسیله این نظریه پردازان و منتقدان تهیه کنیم و به معرفی یکی از آثار ترجمه شده آن ها دست بزنیم. با ذکر این نکته که طبعا این فهرست می تواند بسیار طولانی تر باشد.

باید به این نکته توجه داشت که به خاطر سمت و سوی هنری سینما، نویسندگان هنرهای دیگر و نظریه پردازان فلسفه هنر هم گاهی وسوسه شدند که در باب آن و تاثیراتش قلم بزنند. به ویژه که هنر سینما به سبب ماهیتش، مخاطب بسیار بیشتری از دیگر هنرها داشت و نمی شد آن را نادیده گرفت و اگر کسی می خواست خوانده گردد، باید از آن سخن می گفت. از دیگر سو بسیاری از نظریه های هنری مطرح شده قبل از اختراع سینما هم هنوز مورد بحث بودند و حال که هنر تازه ای به میدان آمده بود، علاقه مندان به این نظریات سعی داشتند که به تطبیق آن ها با سینما دست بزنند. این گونه شد که کتاب های سینمایی روز به روز برتری یافت و هنر سینما سر از هر اثری درآورد که به هنر به شکل عامش می پرداخت. امروزه کار به جایی رسیده که حتی این هنر و تاثیرش سر از کتاب های تاریخی هم درآورده اند و نویسندگان تاریخ قرن بیستم، گوشه چشمی هم به سینمای این دوران دارند.

شش نویسنده برگزیده این مقاله، شش نفر با شش تفکر کاملا متفاوت هستند و هر کدام سعی نموده اند از زاویه نگاه تازه ای به سینما نگاه نمایند. از آندره بازنی که انگار فیلسوف سینما بود و هر چیز آن را با عینک ویژه خود می نگریست و از نقد یک فیلم به چیزهایی می رسید که به فکر هیچ کس دیگری نرسیده بود تا نوئل کرولی که از اساس به سینما به عنوان هنری تاثیرگذار نگاه می نماید و سعی می نماید به واکاوی چرایی این تاثیرگذاری و دلیل اقبال مخاطب بپردازد و حتی سری به ژانر وحشت می زند و از این می گوید که چرا مخاطب سینما علاقه دارد که در شرایطی ایمن، احساس ترس را تجربه کند.

خواندن این کتاب ها قطعا بر هر علاقه مند به سینمایی واجب است؛ علاوه بر این که به شما یاری می نمایند در فهم فیلم ها به یک نگاه تحلیلی برسید، بر نوع نگاه شما به زندگی هم تاثیر می گذارند. آندره بازن در جایی از کتاب سینما چیست؟ ذیل مقاله در دفاع از روسلینی می نویسد: اریستارکوی عزیز، انتظار ندارم متقاعد شده باشی. در هر حال هیچ گاه فقط با استدلال نمی توان بر دیگری غلبه یافت. اغلب ایمانی که در استدلال نهفته است، مهم تر است. اگر فقط ایمان من دست کم بتواند ایمان تو را برانگیزد، راضی خواهم بود.

1. سینما چیست؟

• نویسنده: آندره بازن
• مترجم: محمد شهبا
• انتشارات: هرمس

بسیاری آندره بازن را بزرگترین تئوریسین تاریخ سینما می دانند. او مدت ها درباره سینما نوشت و با توجه به عمر کوتاهش، گنجینه ای معرکه از نظریات مختلف از خود به جا گذاشت. مجموعه این نظریات در همین کتاب سینما چیست؟ جمع شده است که امروزه بسیاری آن را یکی از مهم ترین کتاب های سینمایی می دانند و حتی فیلم سازان بزرگی از تاثیر نوشته های آندره بازن در این کتاب، بر خود گفته اند. جالب این که گرچه این مطالب دهه ها قبل نوشته شده، اما هم چنان تازه و بحث برانگیز است و هنوز هم تاثیرش را می گذارد.

خواندن سینما چیست؟ برای کسانی که با مباحث فلسفی و هنری آشنایی چندانی ندارند یا از وقایع مهم تاریخ سینما در نیمه اول قرن بیستم بی خبرند، کار چندان ساده ای نیست. نثر کتاب هم به گونه ای است که مخاطب ورزیده را طلب می نماید. به همین خاطر هم برای رودر رو شدن با آن اول باید اهل مطالعه باشی تا بتوانی سر از حرف های نویسنده درآوری.

بازن در این جا از تکامل زبان سینما گفته، از تاثیر تئاتر و سینما بر هم، از واقع گرایی و تاثیرش بر مخاطب، از همشهری کین (Citizen Kane) اثر یگانه ارسن ولز و بزرگان نئورئالیسم و چارلی چاپلین. او از وسترن نوشته و آن را عالی ترین نوع سینما نامیده است. این چنین آندره بازن مدام بین هنرها و شاخه های مختلف علوم انسانی پلی به سوی سینما زده و از دغدغه های خود در باب آفرینش فیلم های سینمایی و تجربیاتش در سالن سینما نوشته است.

کتاب سینما چیست؟ از دو دفتر تشکیل شده که مقدمه دفتر اول به قلم ژان رنوار بزرگ و هیو گری است و مقدمه دفتر دوم هم به قلم فرانسوآ تروفو و باز هم هیو گری. از همین دو مقدمه می توان پی به اهمیت کتاب برد و فهمید که سینما چه دریای بیکرانی است و هیچ گاه نمی توان تمام وجوه آن را درک کرد. آندره بازن با چشمان یک منتقد هنری به فیلم ها نگاه می کرد اما با قلم یک فیلسوف درباره آن ها می نوشت. این چنین است که خواننده کتاب پس از ورق زدن سینما چیست؟ متوجه خواهد شد که سینما نه تنها فقط یک تفریح ساده نیست، بلکه جهانی یگانه خلق می نماید که هم می تواند خطرناک باشد و هم شفادهنده.

در بخشی از کتاب می خوانیم: از این خاطرات گذشته درمی یابیم که روابط بین تئاتر و سینما قدیمی تر و نزدیک تر از آن است که معمولا می پندارند و یقینا این روابط به آن چه به دیده تحقیر تئاتر فیلم شده می نامند، منحصر نیست. به علاوه دیدیم که تاثیر ناخودآگاه پیشینه و سنت های تئاتر بر آن دسته از فیلم هایی که آن ها را منحصرا و کاملا سینمایی می دانند بسیار زیاد بوده است. هر چند که این تاثیر ناخودآگاه بوده و کسی به آن اعتراف ننموده است.

2. هنر سینما

• نویسنده: دیوید بوردول و کریستین تامسون
• مترجم: فتاح محمدی
• انتشارات: مرکز

اول این که کتاب مورد بحث ما یعنی هنر سینما، کتاب اصلی مقدماتی برای ورود به دانشگاه ها و آکادمی های سینمایی در کشور آمریکا است. نویسندگان این کتاب یعنی دیوید بوردول و کریستین تامسون زن و شوهری هستند که با دیدی تاریخی، به سینما نگاه می نمایند و از آن جایی که به نظریات روانشناسی شناختی باور دارند، اثری متفاوت تالیف نموده اند که نه تنها در طول این 125 سال تاریخ سینما بی همتا، بلکه به مهم ترین کتاب برای دانشجویان سینما تبدیل شده است. پس اگر قرار باشد فقط یک عنوان از میان کتاب های این فهرست تهیه کنید، حتما همین کتاب را خریداری کنید.

بوردول و تامسون از نظریه پردازان نئوفرمافهرست در سینما محسوب می شوند. نئوفرمافهرست ها سعی کردند که با بازگشت به نظریه های فرمافهرستی، شرح دهند که چگونه تمام اجزای یک فیلم از یک قاعده معین تبعیت می نمایند و در خاتمه چگونه به خلق یک معنای معین می رسند. به همیین دلیل هم کتاب مورد اشاره، اثری است که مخاطبش را با زیبایی شناسی فیلم و جنبه های مختلف هنری سینما آشنا می نماید.

در این جا نویسندگان تلاش نموده اند که کلیات سینما مانند فراوری فیلم، فرم، تدوین، سبک و غیره را به طور مجزا آنالیز نمایند و در خاتمه با کنار هم قرار دادن همگی، تمرینی برای خوانش هر فیلمی بسازند. البته طبعا چنین خوانشی ربط چندانی به ایدئولوژی های فکری ندارد و از معنایی نشات می گیرد که از ترکیب اجزا تشکیل شده اند؛ در واقع معنایی که خود کارگردان در پی آن است نه معنایی که مخاطب از جایی خارج از جهان فیلم به آن سنجاق می نماید. این مورد یکی از مواردی است که کتاب مورد بحث را به کتابی برای همه تبدیل نموده است.

از سوی دیگر بسیاری از نظریات بوردول و تامسون در این کتاب، هنوز هم نظریات مرجع برای خوانش فیلم ها هستند. مثلا کسی که می خواهد بداند فیلمی مانند همشهری کین ارسن ولز چرا برترین فیلم تاریخ سینما است، با خواندن این کتاب به مقصودش خواهد رسید. ضمن این که خوانش درست چنین فیلمی، مخاطب احتمالی کتاب را آماده فهم دیگر فیلم ها می نماید. علاوه بر همه این ها، نویسندگان به راهی دست پیدا نموده اند که مکاتب مختلف سینمایی را با دیدی فرمال واکاوی نموده و آن ها را از چارچوب های مدام در حال تغییر نظریات سیاسی یا اجتماعی خارج نمایند. به این معنا که کتاب هنر سینما معیاری برای داوری همه فیلم ها در اختیار مخاطبش قرار می دهد.

در بخشی از کتاب می خوانیم: لزومی ندارد که در تحلیل هر روایتی، به ترتیبی که در این جا دیدیم خود را مقید به مقوله های دلیل - معلول، تفاوت های داستان - طرح و توطئه، انگیزه ها، توازی ها، پیشروی از شروع تا خاتمه و دامنه و عمق روایتگری کنیم. مقصود ما از آنالیز همشهری کین همان قدر که نشان دادن این مقوله ها بود، تحلیل روایت فیلم هم بود. منتقد با ممارست بیشتر، آشنایی بیشتری با این شیوه تحلیل پیدا می نماید و می تواند در انطباق با شیوه خاص خود، آن ها را با قابلیت انعطاف بیشتری در یک فیلم خاص به کار گیرد.

3. تئوری های اساسی فیلم

• نویسنده: دادلی اندرو
• مترجم: مسعود مدنی
• انتشارات: تابان خرد

دادلی اندرو به واسطه ترجمه این اثرش و هم چنین رسیدن این کتاب به چاپ های متعدد، در ایران نامی شناخته شده است. ضمن این که دادلی اندور در سال 1399 هم سفری به ایران داشته و در دانشگاه تهران مورد تقدیر نهاده شده است. او استاد دانشگاه است و به همین خاطر نگاهی آکادمیک به سینما دارد و همه چیز را از زاویه دید یک محقق می نگرد. نظریات او در باب فهم فیلم ها و هم چنین شیوه ساخته شدن آن ها، به نظریاتی قابل استناد تبدیل شده که هر علاقه مند به سینمایی را مجاب می نماید که باید بیشتر بداند. در واقع در کنار کتاب هنر سینما نوشته دیوید بوردول و کریستین تامسون که در مطلب قبل به آن پرداختیم، تئوری های اساسی فیلم دادلی اندرو کتاب مناسبی برای مبتدیان و تازه کارانی است که دوست دارند به شکلی جدی سینما را دنبال نمایند.

از سوی دیگر این کتاب او برای متقاضیان ورود به دانشگاه ها و خواندن سینما و در نهایت فیلم ساختن، کتابی حیاتی است. پس اگر در علاقه مند به خواندن سینما به شکلی آکادمیک هستید و دوست دارید روزی وارد دانشگاه هنر شوید، همین الان این کتاب را تهیه کنید و بخوانید. بسیاری دادلی اندورو را جز کسانی می دانند که باعث تحکیم و تثبیت جایگاه سینما به عنوان یک رشته دانشگاهی شده است. او با تحقیقات و نوشته هایش ثابت کرد که می توان به سینما هم مانند دیگر هنرها نگریست و در قالب نگاهی آکادمیک آن ها را آنالیز کرد. و هم چنین می توان به دانشجوهای این رشته دانشگاهی یاد داد که چگونه به یک درک معین از سینما برسند و از آن در فیلم سازی استفاده نمایند. پس در واقع اگر کتاب های دیگر این مجموعه فقط آثاری مکمل برای یک علاقه مند به فیلم سازی هستند، تئوری های اساسی فیلم کتابی مهم برای آن ها است.

دادلی اندور در این جا هم از سابقه نظریات سینمایی نوشته و هم به مهم ترین نظریه پردازان این حوزه پرداخته و از آن ها گفته است. او با کنار هم قرار دادن این نظریات و مقایسه آن ها با هم و البته آنالیز سیر تحول سینما، به مخاطب درکی از فیلم ها می دهد. ضمن آن که او در این جا به چهار مقوله اساسی در باب فیلم ها می پردازد؛ مواد اولیه فیلم، فرایندی که به ماده اهمیت می دهد، فرم فیلم و هدف و ارزش نهایی فیلم. نکته دیگر این که این کتاب، اثری ساده و خوش خوان است که احتیاج چندانی به داشتن یک پیش زمینه سینمایی ندارد. همین روان بودنش هم یاری می نماید که این چنین میان افراد مختلف، با سطح سواد مختلف محبوب باشد.

در بخشی از کتاب آمده است: نظریه های سینمایی به پرسش هایی پاسخ می دهند که فیلم سازان مطرح می نمایند. از میان تمام پرسش هایی که نظریه پرداز مطرح می نماید، می توان این چهار پرسش بنیادی را که در رده بندی ها قرار می گیرند فصل مشترک گرفت: 1. نظریه پرداز چه چیز را ماده اصلی سینما می داند؟ 2. این ماده را چه فرآیندی به صورت یک شی معنی دار در می آورد؟ 3. مهم ترین شکل هایی که این فرآیند اختیار می نماید، کدامند؟ 4. سینما به تمامی از چه ارزشی در زندگی ما برخوردار است؟

4. سینمای آمریکا (کارگردانان و کارگردانی 1929-1968)

• نویسنده: اندرو ساریس
• مترجم: رحیم قاسمیان
• انتشارات: هرمس

وقتی تئوری مولف به وسیله نویسندگان کایه دوسینما، در پاریس زیرنظر آندره بازن قوام پیدا کرد، این اندرو ساریس بود که با گفتن از آن ها و نوشتن از دیدگاه های کایه دوسینمایی ها، آن ها را در جامعه انگلیسی زبان معرفی و در نتیجه در جهان شناساند. اندرو ساریس از این منظر یکی از مهم ترین نویسندگان ادبیات سینمایی و البته یکی از مناقشه برانگیزترین ها در جهان است و اگر نوشته هایش نبود، آن نویسندگان فرانسوی و نظریاتشان چنین در عالم همه گیر نمی شد. اما این تمام زندگی ساریس نیست که اگر بود، نباید در این فهرست اشاره ای به نام وی می شد.

اندرو ساریس علاوه بر شاناساندن نظریه مولف به جامعه انگلیسی زبان، تاثیر مهمی در شناساندن کارگردانان آمریکایی داشت. او با نگاه ویژه اش درباره هر کدام قلم زد و از چیزهایی گفت که تا آن موقع مرسوم نبود. اگر کایه دوسینمایی ها، کارگردان را در مقام مولف نشاندند، ساریس پانتئونی درست کرد که هنوز هم بعضی به آن مراجعه می نمایند و کارگردانان آن پانتئون را جز هنرمندان بزرگ قرن بیستم می نامند. این تبی که درباره اهمیت هر کارگردان در توسعه دستور زبان سینما ایجاد شده و نگاه به جهان بینی فیلم ساز برای رتبه بندی جایگاهش در تاریخ سینما، اول بار به وسیله اندرو ساریس شکل گرفت.

از سوی دیگر اندرو ساریس موسس جامعه منتقدان فیلم در آمریکا است و از این منظر دین بزرگی بر گردن نقد سینمایی در آن گوشه جهان دارد. چرا که پس از او دیدگاه کارشناسانه نسبت به سینما در آمریکا جدی تر گرفته شد. پس او یکی از افراد مهم در جا انداختن سینما به عنوان هنر، نه فقط یک تفریح در آمریکا است. ساریس علاوه بر تدریس در دانشگاه، در نشریاتی چون ویلیج وویس و نیویورک آبزرور هم قلم می زد.

همان طور که از عنوان کتاب هم پیدا است، کتاب سینمای آمریکای ساریس به کارگردانان و هنر فیلم سازی سینمای آمریکا در دوران کلاسیک یا استودیویی و در دوران ناطق اختصاص دارد. ساریس در این مجموعه نوشته ها درباره علایقش نوشته و از کار کارگردانان بزرگ و پانتئونشین ها یا از کسانی گفته که فقط آن ها را تکنسین می داند. اما در نهایت او با نوشتن این کتاب کار دیگری هم انجام داده است؛ او منتقد سینما را در برابر فیلم ساز قرار داده تا گفتگویی میان آن ها شروع گردد. تا پیش از ساریس، فیلم سازان آمریکایی چندان علاقه ای به خواندن نظریات منتقدان نداشتند، اما حالا کسی آمده بود که نمی شد نادیده اش گرفت. کتاب سینمای آمریکا به نوعی کتاب مقدس باورمندان به نگره مولف است.

اندرو ساریس در بخشی از کتاب و در معرفی جولز داسن می نویسد: در رویارویی با یک حیات حرفه ای کم و بیش گروتسک، شاید بهتر باشد بگوییم که آسان تر است که کارگردان را از هالیوود بیرون کنیم تا عشق به هالیوود را از دلش بیرون آوریم. وجدان اجتماعی سبک سرانه داسن هرگز نتوانست استعدادهای اندک و گاه و بیگاهش را تحت الشعاع قرار دهد … داسن کماکان فیلم ساز سرزنده ای با استعدادی اندک است و درک این مساله امروز سخت است که اساسا چرا چیزی بیش از این از او انتظار می رفت.

5. اومانیسم در نقد فیلم

• نویسنده: رابین وود
• مترجم: روبرت صافاریان
• انتشارات: مرکز

رابین وود در ایران چهره شناخته شده ای در نقد فیلم است. از سال ها پیش که کتاب های او درباره آلفرد هیچکاک، میکل آنجلو آنتونیونی و هوارد هاکس در ایران چاپ شد و مباحث نظری اش با پیتر وولن درباره تحلیل ساختارگرایانه آثار هاکس، نزد علاقه مندان جدی فهم سینما در ایران مورد توجه نهاده شد، رابین وود به یکی از منتقدان مورد بحث محفل های سینمایی تبدیل شد. رابین وود در خارج از ایران اما چهرا شناخته شده تری است و بسیاری او را یکی از برترین منتقدان فیلم در تاریخ و یکی از برترین تئوریسین های این زمینه می دانند. اما او به همان مقدار چهره مورد مناقشه ای هم هست.

بعضی رابین وود را دلبسته تئوری مولف می دانند که البته تا حدودی حقیقتی در حرفشان نهفته است. نکته این است که جهان فکری رابین وود پیچیده تر از آن بود که بتوان با استفاده مطلق از کلمات آن را شرح داد. رابین وود هم از نظریه مولف استقبال می کرد و هم گاهی ضدش بود. گاهی سراغش می رفت و گاهی به کل از آن دوری می کرد. اما شاید مهم ترین نکته درباره او در دوره دوم فعالیت هایش رخ داد که ناگهان با چاپ کتاب هایی چون هالیوود: از ویتنام تا ریگان و دیداری دوباره با هیچکاک به نظرات سابق خود نگاهی دوباره انداخت و در بعضی از آن ها تجدید نظر کرد.

توجه به این موضوع و این تغییر از این منظر قابل توجه است که رابین وود را به نمادی از تغییر نگاه به جهان سینما می نماید. حقیقتا بین دوره اول فعالیت رابین وود و چاپ آثار اولیه اش تا دوران دوم آن و چاپ آثاری که به آن ها اشاره شد، نوع نگاه کلی به سینما تغییر نموده بود و حال منتقد و تئوریسینی خوش نام و بزرگ هم می دانست که جهان در حال عوض شدن است و به نوعی به صدای این تغییر تبدیل شد. یکی از نشانه های این تغییر انتقاد از نویسندگان نشریه اسکرین به خاطر توجه بسیار به ادبیاتی سنگین است که نمی تواند مخاطب زیادی را با خود همراه کند. گرچه او دستاوردهای آن ها در مورد مفهوم ایدئولوژی بسیار می ستاید.

کتاب اومانیسم در نقد فیلم گزیده ای از نقدها و مقالات سینمایی رابین وود است. روبرت صافاریان، مترجم کتاب، خودش از نویسندگان خوش نام ادبیات سینمایی ایران است و اشراف خوبی بر مقالات رابین وود دارد و او و نثرش را به خوبی می شناسد. این موضوع از این بابت مهم است که رابین وود بر خلاف کسی چون دادلی اندرو، نویسنده دیریاب تری است و قلم سنگین تری دارد. بنابراین مترجم علاوه بر آشنای کافی با زبان مبدا، برای انتقال بهتر مفاهیم باید بتواند که لحن و نوشتار او در زبان مقصد را هم به خوبی از کار دربیاورد. روبرت صافاریان به شکل قابل قبولی از پس این کار برآمده است.

فهرست مطالب خود گویای تنوع بحث های رابین وود است. یکی از خصوصیات شاخص نوشته های او، شروع کردن هر مقاله با بحث های نظری سنگین و مفصل است. رابین وود اول از نظریاتش می گوید و وقتی خوب همه فکریاتش را شکافت، به خود فیلم می رسد و به تطبیق نظرش با فیلم مشغول می گردد. از این منظر با نویسنده بسیار با سوادی رو در رو خواهید شد که خودش مانند یک مولف، دیدگاه یگانه ای نسبت به جهان دارد.

در بخشی از کتاب و زیر عنوان متن ناهمساز: روایت در دهه هفتاد می خوانیم: تمامی هنر سنتی (و از نظر ما، هنر آوانگارد نیز) هدف سامان دادن به تجربه و تلاش برای خلق همسازی را پیشاروی خود دارد؛ با وجود این اگر موضوع را خوب پی بگیریم، می بینیم که همه هنرها، حوزه ها یا سطوحی از ناهمسازی را آشکار می گردانند. اجازه بدهید نخست ببینیم همسازی چیست. تلاش برای درک تجربه و از این راه مسلط شدن بر آن همیشه یکی از احتیاجهای عمیق انسان بوده است …

6. فیلمسفه: فلسفه فیلم ساخته

• نویسنده: نوئل کرول
• مترجم: محسن کرمی
• انتشارات: نیلوفر

نوئل کرول همان قدر که درباره فیلم ها و سینما سخن گفته و کتاب نوشته، به فلسفه هنر به شکل عام و البته هنر معاصر هم پرداخته است. از سوی دیگر او روی تئوری رسانه ها هم کار می نماید و به تاثیر رسانه در زندگی آدمی در عصر حاضر می پردازد. نوئل کرول در دو رشته پیروز به دریافت دکترا شده است؛ یکی در رشته مطالعات سینمایی و از دانشگاه نیویورک و دیگری در رشته فلسفه از دانشگاه ایلینوی شیکاگو. شاید تصور کنید که او مانند کسی چون اسلاوی ژیژک به سینما نگاه می نماید که از سینما قرض می گیرد تا از آن برای شرح نظریات فلسفی، اجتماعی و سیاسی اش استفاده کند و فیلم ها را تبدیل به وسیله ای این چنین می نماید.

اما او در کنار دیوید بوردول از بنیان گذاران پسا-نظریه است. او و بوردول در این مطلب خود کسانی چون ژیژک را به باد انتقاد می گیرند که با رفتاری چنین درباره سینما، شناخت از فیلم ها را محدود می نمایند. از دید آن ها نگاه روانکاوانه، پساساختارگرایانه، نشانه شناسانه و هرمنوتیکی به سینما مردود است و فقط از سینما وسیله ای می سازد که باید در خدمت بیان چیزهای دیگری مورد استفاده قرار گیرد. در حالی که سینما خودش هدف است و باید با نگاهی کاملا سینمایی و از دید مطالعات سینمایی به فیلم ها پرداخت. از سوی دیگر هواداران پسا-نظریه، تحلیل های مبتنی بر نظریات رولان بارت و ژاک لاکان و سر زدن به کتاب های آن ها برای تفسیر و تحلی یک فیلم را نمی پذیرند و آن ها را کوچک شمردن سینما تلقی می نمایند.

نوئل کرول کتاب های زیادی درباره سینما نوشته است. کتاب هایی چون مسائل فلسفی نظریه کلاسیک فیلم، فیلم های رازآمیز: هوس ها و سفسطه ها در نظریه فیلم معاصر، تفسیر تصویر متحرک، کاربرد تصویر متحرک و همین کتاب مورد بحث ما تنها بخشی از سابقه نویسندگی درباره سینما است. ضمن این که او با کتاب هایی چون فلسفه هنر: دیباچه معاصر و نظریه هنر معاصر به هنر در مفهوم عامش هم پرداخته است. البته او روزنامه نگاری حرفه ای هم هست و به وسیله نوشتن در روزنامه هم به فیلم ها و سینما می پردازد.

در بخشی از کتاب آمده است: فیلم نیز یاری های شایانی به فلسفه نموده است. هم از ناحیه بردن اندیشه های فلسفی از اذهان فیلسوفان و محیط های بسته دانشگاهی به دل جامعه و هم از ناحیه انضمامی سازی و فهم پذیرتر کردن اندیشه های انتزاعی و سخت فهم فلسفی و مهم تر از همه از ناحیه امکانات تازه ای که برای اندیشیدن در اختیار فیلسوفان گذاشته است.