درمان التهاب ناشی از کووید- 19 با یاری نانوفناوری - وبلاگ هلو

به گزارش وبلاگ هلو، پژوهشگران برزیلی و فرانسوی در پژوهش جدید خود در کوشش هستند تا یک روش مبتنی بر نانوفناوری را برای درمان التهاب ناشی از کروناویروس ارائه دهند.

به گزارش وبلاگ هلو و به نقل از مدیکال اکسپرس، برای بسیاری از بیمارانی که با کووید- 19 دست و پنجه نرم می نمایند، سندرم ترکیب سیتوکین یا طوفان سیتوکین(cytokine storm)، دشمن نخست به شمار می رود.

پزشکان برای درمان بیماری های التهابی، از ابزارهایی یاری می گیرند اما پژوهشگران برزیلی و فرانسوی می گویند که نانوفناوری می تواند دارو را به صورت ایمن تری به بافت های ملتهب برساند و گسترش التهاب را متوقف کند.

اگرچه این روش تا به امروز فقط روی موش ها آزمایش شده اما پژوهشگران باور دارند که روش جدید آنها می تواند با التهاب های پیچیده و غیرقابل کنترل مقابله کند.

دلیل این موضوع تعیین نیست که چرا بعضی از افراد در سنین جوانی ، به بیماری های کشنده ای مبتلا می شوند که نشانه های ملایمی دارد و یا بدون نشانه است. هنگامی که چنین بیماری هایی شدت می گیرند، معمولا سیستم ایمنی نمی تواند به آنها واکنش نشان دهد.

فرایند التهاب می تواند از چند ناحیه به سلول آسیب برساند و اگر مورد آنالیز قرار نگیرد، به از بین رفتن اندام منجر می گردد.

نکته مهم در بروز طوفان سیتوکین، اتصالات بین التهاب و استرس اکسیداتیو است که هر دو در تحریک یکدیگر نقش دارند. در حال حاضر هیچ درمانی برای مختل کردن این درمان خطرناک وجود ندارد اما یافته های این پژوهش جدید، روشی را برای ارائه یک درمان موفقیت آمیز معرفی می نمایند.

پژوهشگران در این پروژه، بر تشکیل نانوذرات آدنوزین(adenosine) تمرکز کردند که یک ترکیب ضدالتهاب است و به صورت طبیعی در بدن فراوری می گردد. این ترکیب ضدالتهاب آن قدر قوی است که اگر به سادگی به بدن تزریق گردد، می تواند عوارض جانبی جدی به همراه داشته باشد. پژوهشگران باور دارند که نانوفناوری می تواند این مشکل را رفع کند.

آنها نانوذراتی متشکل از آدنوزین و اسکوآلن(Squalene) ابداع کردند. اسکوآلن، نوعی چربی است که به صورت طبیعی در بدن وجود دارد.

پژوهشگران با یاری این روش نانوفناوری، ترکیب ضدالتهاب را به بافت هایی از بدن موش ها رساندند که به التهاب دچار بودند و یا در مرحله طوفان سیتوکین به سر می بردند. پس از این کار، کاهش التهاب به صورت قابل توجهی در بافت ها مشاهده شد.

اگرچه این پژوهش نتایج امیدوارنماینده ای در مدل های حیوانی داشت اما این نتایج هنوز در انسان مورد آنالیز قرار نگرفته اند.

این پژوهش، در مجله Science Advances به چاپ رسید.