موش های ویژه برای امداد - وبلاگ هلو

به گزارش وبلاگ هلو، ساختمان ها اغلب فرو نمی ریزند، اما وقتی فرو می ریزند برای افرادی که داخل آن به دام افتاده اند فاجعه بار است. بلایای طبیعی مانند زلزله و طوفان می تواند کل شهر ها را با خاک یکسان کند و برای تیم های جستجو و نجات که سعی در یافتن بازماندگان دارند این یک کار پر دردسر است.

به گزارش وبلاگ هلو به نقل از سی ان ان، با این وجود، یک نجات دهنده دور از فکر، در حال آموزش دیدن است تا به بازماندگان زمین لرزه و حوادث طبیعی و سوانح غیرمترقبه کمک کند: موش. این پروژه که از طریق سازمان غیرانتفاعی بلژیکی APOPO طراحی شده موش ها را به کوله پشتی های کوچک دارای فناوری پیشرفته مجهز می سازد تا به امدادگران را برای کمک رسانی به بازماندگانِ میان آوار، کمک کنند و عملیات جستجو موفقیت آمیزتر از قبل صورت گیرد.

دونا کین دانشمند تحقیقات رفتاری و مدیر این پروژه می گوید: موش ها کاملا کنجکاو هستند و دوست دارند کاوش کنند و این ویژگی برای جستجو و نجات بسیار مهم است.

کین می گوید علاوه بر روحیه ماجراجویانه جثه کوچک و حس بویایی عالی موش ها، آن ها را برای مکان یابی اشیاء در فضا های تنگ به گزینه ای عالی تبدیل کرده است. موش ها در حال حاضر برای یافتن بازماندگان در یک منطقه شبیه سازی شده فاجعه، آموزش می بینند.

آنان ابتدا باید فرد مورد نظر را در یک اتاقی خالی پیدا کنند یک سوئیچ روی جلیقه خود را بکشند تا صدا ایجاد کنند و سپس به پایگاه بازگردند، جایی که با یک هدیه به آنان پاداش داده می شود.

علیرغم آن که موش ها هنوز در مراحل اولیه آموزش قرار دارند، APOPO با دانشگاه فناوری آیندهوون در هلند همکاری می کند تا یک کوله پشتی مجهز به دوربین فیلمبرداری، میکروفون دو طرفه و فرستنده مکان یاب بسازند. کین می گوید: موش ها به همراه کوله پشتی و آموزش برای جستجو و نجات فوق العاده مفید هستند.

سازمان غیرانتفاعی بلژیکی APOPO بیش از یک دهه است که سگ ها و موش ها را در پایگاه خود در تانزانیا در تشخیص بوی مین های زمینی و سل آموزش می دهد. آن سازمان در برنامه های خود از موش های کیسه دار غول پیکر آفریقایی استفاده می کنند که در مقایسه با موش های قهوه ای معمولی در شرایط اسارت، هشت سال طول عمر بیش تری دارند.

پروژه جستجو و نجات به طور رسمی، با پیوستن کین به تیم، در آوریل 2021 میلادی آغاز شد. سازمان APOPO سال ها در تلاش بود تا این ایده را عملیاتی کند، اما فاقد بودجه و شریک مناسب برای اجرای عملیات جستجو و نجات بود.

یکی از مولفه های کلیدی ماموریت جستجو و نجات، فناوری ای بود که به اولین امدادگران اجازه می داد تا از طریق موش ها با قربانیان ارتباط برقرار کنند. APOPO فاقد این فناوری بود تا زمانی که ساندر وردیسنمهندس برق به پروژه پیوست. وردیسن در سال 2019 میلادی، در دوره کارشناسی ارشد خود در دانشگاه فناوری آیندهوون در پی استفاده از فناوری برای بهبود زندگیبود. او در APOPO دوره کارآموزی خود را گذراند و وظیفه اش ساخت نمونه اولیه کوله پشتی موش بود تا به امدادگران کمک کند از ایده بهتری برای عملیات بهره ببرند.

نمونه اولیه شامل یک محفظه پلاستیکی با چاپ سه بعدی با یک دوربین فیلمبرداری بود که فیلم زنده را به یک ماژول گیرنده روی لپ تاپ ارسال می کرد. در حالی که نسخه با کیفیت بالا را روی کارت حافظه ذخیره می کرد و با یک جلیقه نئوپرن (همان ماده ای که برای لباس های غواصی مورد استفاده قرار می گیرد) به موش ها متصل شد.

وردیسن برای آزمایش تجهیزات به تانزانیا رفت. او می گوید: در ابتدا موش ها واقعا نمی دانستند چگونه با آن کنار بیایند، اما به سرعت با شرایط سازگار شدند. در سرانجام کار موش ها تنها با کوله پشتی می دویدند و اصلا با آن مسئله ای نداشتند.

چالش های بزرگ برای فناوری های کوچک

با کارکرد بهتر از حد انتظار کوله پشتی ها، وردیسن حتی پس از سرانجام دوره کارآموزی خود به عنوان یک داوطلب به اصلاح طرح ادامه داد. با این وجود، کاهش اندازه فناوری و تطبیق آن با منطقه ها فاجعه زده آسان نبود. وردیسن می گوید: GPS نمی تواند به آوار متراکم و آوار ساختمان های فروریخته نفوذ کند. یک جایگزین واحد اندازه گیری اینرسی است، یک ردیاب که در پاشنه چکمه های آتش نشانان استفاده می شود. وقتی راه می روید پای شان در هر قدم ثابت می ماند، اینجاست که می توانند ردیاب را تنظیم کنند. در مورد موش ها ما هنوز این ویژگی را پیدا نکرده ایم.

هم چنین، وردیسن در تلاش است تا فناوری بیش تری را مانند میکروفون دو طرفه در نسخه بعدی قرار دهد و در عین حال اندازه آن را کاهش دهد. با وزن حدود 140 گرم وزن، نمونه اولیه دو برابر سنگین تر از آن چه در نظر گرفته شد، بوده است. اگرچه وردیسن می گوید که حجیم بودن کوله پشتی مشکل اصلی بود و از 10 سانتی متر طول و 4 سانتی عمق برخوردار بوده است.

او می افزاید: موش ها در برابر چیزی قرار می گرفتند که معمولا نمی توانستند زیر آن بروند. برای کوچک کردن کوله پشتی بدون از دست رفتن عملکرد، وردیسن قصد دارد همه چیز را روی یک برد مدار چاپی ادغام کند که فضای بیشتری را آزاد می کند. این نسخه ارتقا یافته کوله پشتی باید اواخر سال جاری آماده شود. او امیدوار است روزی بتواند به اولین پاسخ دهندگان کمک کند تا فردی را که در غیر این صورت نجات نمی یافت پیدا کنند.

در همین حال، کین در تانزانیا پیچیدگی محیط آموزشی موش ها را افزایش می دهد تا آن محیط را بیش تر شبیه محیطی سازد که ممکن است موش ها در زندگی واقعی با آن روبرو شوند. این افزودن صدا های صنعتی مانند حفاری برای تقلید از شرایط اضطراری واقعی است.

تا اینجا نتایج امیدوارکننده هستند. کین می گوید مشاهدات اش نشان می دهند که موش ها به خوبی به شبیه سازی های سخت واکنش نشان می دهند. او می گوید: آنان باید در هر محیطی تحت هر شرایطی کاملا قابل اطمینان باشند و این آن چیزی است که این موش ها به طور طبیعی در آن خوب هستند.

به گفته کین، موش ها از بدو تولد در معرض انواع محیط ها، چشم انداز ها، صدا ها و افراد به عنوان بخشی از یک فرایند عادت سازی قرار می گیرند که باعث می شود قرار گرفتن تدریجی آنان در موقعیت های پرتنش تر و تشدید شده تر، کم تر استرس زا باشد.

از آنجایی که حیوانات در مرکز پروژه ها و ماموریت های APOPO قرار دارند، در نظر گرفتن رفاه آنان در اولویت واقع شده است. این حیوانات پنج روز در هفته در جلسات 15 دقیقه ای آموزش می بینند و به تنهایی یا با خواهر و برادر های همجنس خود در قفس های خانگی زندگی می کنند؛ جایی که پس از بازنشستگی از زندگی کاری نیز روز های خود را آنجا خواهند گذراند.

کین می افزاید: موش ها یک رژیم غذایی حاوی میوه ها و سبزیجات تازه دارند. همچنین می توانند روزانه در یک اتاق بازی که سفارشی ساخته شده بازی کنند..

این برنامه هنوز در حال توسعه است، اما کین تخمین می زند که آموزش هر موش دست کم 9 تا 12 ماه به طول انجامد. کین می گوید برای مرحله بعدی آموزش تیمش، مدلی از ساختمان چندین طبقه فروریخته ایجاد خواهد کرد تا به سناریو های دنیای واقعی نزدیک تر باشد. هنگامی که اطمینان از آمادگی موش ها در محیط های پیچیده تر حاصل شد، پروژه برای آماده سازی بیش تر در محیط های واقعی تر به ترکیه جایی که GEA مستقر است، انتقال پیدا خواهد کرد. اگر همه چیز به خوبی پیش برود موش ها به طور بالقوه وارد موقعیت های زندگی واقعی خواهند شد.

با این وجود، در حال حاضر کین و تیم اش در تانزانیا بر این موضوع تمرکز دارند که موش ها مرحله اولیه تمرین را پشت سر بگذارند و امیدوار هستند که روزی در آینده وارد میدان حوادث رخ داده واقعی شوند. کین می گوید: حتی اگر موش های صحرایی ما فقط یک بازمانده را در مکان فاجعه زده و تخریب شده پیدا کنند، این تحول برای مان شاد کننده خواهد بود.